HISTORIA SZKOŁY

Szkolnictwo w Osobnicy sięga zamierzchłych czasów. Pierwsze wzmianki, na jakie udało się trafić, pochodzą z końca XVI w. Wtedy to w dokumentach z wizytacji biskupiej wspomniano również o Osobnicy. Nauka odbywała się wówczas w niezłych warunkach, w przeznaczonym do tego domu. Kierownikiem był Stanisław Zawisza ze Zwiernika. W Osobnicy dzieci uczęszczały do jednej szkoły, jednak duża rozległość wsi sprawiła, że dzieci zmuszone były pokonywać pieszo duże odległości z różnych części wsi. Powstała wtedy myśl o prowadzeniu nauczania zarówno w Osobnicy Dolnej, jak również w Osobnicy Górnej. Podejmowane prośby zmiany organizacji nie prowadziły do rozwiązania tego problemu. Przełom nastąpił dopiero, gdy wójtem gminy został pochodzący z Osobnicy Górnej Józef Kuchta. Poważnym problemem był brak lokalu pod szkołę, a wieś nie mogła udźwignąć ciężaru budowy. Gdy wydawało się, że sprawa nie doczeka rozwiązania, nieoczekiwanie Franciszek Gliwa zgodził się wynająć lokal, w którym mogłyby się uczyć dzieci. Bardzo ważną datą dla szkolnictwa w Osobnicy Górnej jest dzień 15 lipca 1911 r., kiedy to rozporządzeniem Rady Szkolnej Krajowej powołano klasę eksponowaną, którą możemy traktować jako zalążek nowej szkoły. Pierwszym nauczycielem był Stanisław Lajpras. Jego następcą został Władysław Lubelski.

Okazało się, że decyzja o tworzeniu szkoły w Osobnicy Górnej była słuszna, w związku z tym następował dalszy rozwój szkoły. W 1913 r. szkoła posiadała duże sale lekcyjne w domu Franciszka Gliwy. Ogromny wpływ na to miał brat właściciela ksiądz Władysław Gliwa. Od tego też roku stwierdzono odrębność organizacyjną szkół. Pojawiła się pieczęć Publiczna Szkoła Podstawowa w Osobnicy Górnej. Mieszkańcy zdawali sobie sprawę, że nauczanie w domu prywatnym może być rozwiązaniem tymczasowym. Przy ogromnych staraniach wójta Józefa Kuchty i księdza Władysława Gliwy powstała decyzja o budowie nowego budynku. Wiosną 1914 r. ruszyła budowa nowej szkoły. Jednak wybuchła I wojna światowa, nie było więc warunków ani środków na dalszą budowę. Po wojnie zostały tylko zniszczone fundamenty. W latach 1921/22 właściciel budynku, w którym odbywała się nauka, wypowiedział warunki dzierżawy, nie wyrażając zgody na dalsze funkcjonowanie szkoły. Postanowiono więc, że dzieci będą uczęszczać do szkoły w Osobnicy Dolnej. Tam warunki lokalowe były złe, pomimo tego że nauka odbywała się w Domu Ludowym oraz w wynajmowanych izbach prywatnych domów, dzieci nie mogły się pomieścić. Sytuacja ta zmobilizowała mieszkańców Osobnicy Górnej do podjęcia decyzji wybudowania szkoły. Prace rozpoczęto od powołania Komitetu Budowy Szkoły, którego przewodniczącym był ksiądz Władysław Gliwa. Mieszkańcy Osobnicy Górnej kolejny raz stanęli na wysokości zadania i w latach 1930/1931 budynek szkolny został oddany do użytku. Poświęcenia szkoły dokonano w obecności władz administracyjnych i oświatowych. Jej nazwa brzmiała Publiczna Szkoła Powszechna im. Najświętszej Maryi Królowej Korony Polskiej w Osobnicy. Budynek był piękny i bardzo dobrze wyposażony w pomoce szkolne. Wielkie zasługi obok mieszkańców Osobnicy Górnej położył ksiądz Gliwa, który mając rozliczne znajomości pomógł w załatwianiu wielu niemożliwych spraw, wkładając również własne środki pieniężne.

Pierwszym kierownikiem nowej szkoły został Walenty Głąb. Do pomocy przydzielono mu Marię Szpunarówną. W 1933 r. nowym kierownikiem zostaje Maria Szpunarówna, a w kilka miesięcy później Józef Wiśniowski. W 1935 r. władze oświatowe postanowiły obsadzić na stanowisku kierowniczym Jana Pykosza i żonę Zofię Pykosz. Rok 1939 przynosi Polsce niepokojące wiadomości dotyczące wybuchu II wojny światowej. W tym ciężkim okresie dzieci nadal uczęszczały do szkoły, a jej kierownikiem do roku 1947 był w dalszym ciągu Jan Pykosz. W 1947 r. posadę kierownika obejmuje Władysław Dobrowolski i pełni ją do 1958 r. Do połowy lat 50. dzieci uczą się w dwóch klasach. Jednak przy wzrastającej liczbie uczniów jest bardzo ciasno. Już w 1958 r. pod przewodnictwem Władysława Dobrowolskiego zawiązał się Komitet Rozbudowy Szkoły. Jednak zniszczony wojną kraj nie mógł zapewnić funduszy na jej rozbudowę. Po przejściu na emeryturę dotychczasowego kierownika szkoły, funkcję przejmuje Kazimierz Gałuszka i pełni ją do 1969 r. Wzrasta liczba uczniów, nauka odbywa się na dwie zmiany, na religię dzieci uczęszczają do budynku pana Jana Gliwy, a prowadzi ją ks. J. Fiedeń do czasu, kiedy proboszczem parafii zostaje ks. Józef Łasica. W 1969 r. na stanowisko kierownika zostaje powołany Jan Rewiś. Warunki lokalowe są coraz gorsze, nauka odbywa się do późnych godzin wieczornych. Wtedy zrodziła się myśl, aby zaplanowana przybudówka powstała w czynie społecznym. Został powołany Komitet Rozbudowy Szkoły, na czele którego stanął Albin Pietraszek. Mieszkańcy Osobnicy Górnej, którym szkoła i nauka dzieci nie była obojętna bardzo zaangażowali się w rozbudowę szkoły. Na szczególne wyróżnienie zasługują: A. Pietraszek, T. Szudy, T. Brągiel, T. Bartuś, J. Kuchta, St. Adalik, J. Adalik, St. Marszałek, J. Bartusiak, M. Marszałek, W. Rolek, F. Brągiel, St. Ulaszek, W. Budziak, T. Woźniak, T. Wątroba, E. Dybaś. Czynili wszelkie starania, aby rozbudowa wreszcie doszła do skutku. Dzięki ogromnemu wysiłkowi i zaangażowaniu mieszkańców, rozbudowa szkoły została ukończona. Władze oświatowe powołują w 1981 r. na stanowisko dyrektora szkoły panią Zdzisławę Gaweł. Pani dyrektor poczyniła starania, aby pozyskać środki na wyposażenie nowego skrzydła szkoły. Wreszcie uczniowie mogli przenieść się ze starego budynku do nowych, dobrze wyposażonych sal lekcyjnych. Po krótkim czasie zrodziła się myśl o nadaniu imienia szkole. Współinicjatorem nadania imienia był ówczesny członek zarządu PSL pan Jan Lazar. Dzięki staraniom pani dyrektor i pana Lazara, został zakupiony sztandar z wizerunkiem wielkiego męża stanu i przywódcy chłopskiego Wincentego Witosa. W dniu 26 listopada 1985 r. odbyła się uroczystość nadania imienia Wincentego Witosa Szkole Podstawowej nr 2 w Osobnicy. Kolejnym dyrektorem szkoły w 1991 r. zostaje pan Antoni Wydro, który przyczynił się do dalszej rozbudowy szkoły. Powstała wówczas sala gimnastyczna, pracownia komputerowa oraz część strychu została zaadaptowana na pomieszczenia administracji. Od roku 2005 funkcję dyrektora szkoły pełni pani Elżbieta Ochwat, która czyni wszelkie starania, aby nauka była dla dzieci przyjemna, rozwijała ich zainteresowania i zdolności. Dba nie tylko o dobre wyposażenie sal w pomoce dydaktyczne i środki audiowizualne, ale także o estetykę pomieszczeń i obejście wokół budynku szkoły.